Wat gebeurt er allemaal? De aarde roept ons een halt toe. Als ik buiten loop hoor ik eindelijk de vogels fluiten in plaats van overkomende vliegtuigen die reizigers vanuit Eindhoven Airport voor werk of vakantie naar de andere kant van de wereld brengen. Het monotone geruis van de A50 is verdwenen. Kan haast ook niet anders want de meeste mensen zijn zo verstandig om thuis te werken daar waar het kan. 

De wereld (natuur) is hard getroffen door deze epidemie. Er komt een virusgolf over ons heen met als gevolg aantasting van onze volksgezondheid en verlies van medeburgers. Na een stormachtige maand februari treft het ons allen in meer en mindere mate. Maatregelen volgen elkaar op. In de ban van het virus, er is geen gesprek wat er niet over gaat, worden we overweldigd door alle (nieuws)berichten op Facebook, Instagram, Linkedin, Nu.nl, NOS etc. Daar waar ik soms nog ontspanning kon halen uit het scrollen door social media, het lezen van berichten van verre vrienden en familie grijpt de stress me naar de keel. Van de tien berichten die voorbij komen gaan er acht over Corona. Helpen we elkaar daar mee?

Ondernemers, bedrijven, ZZP’ers, zorgpersoneel, onderwijspersoneel, mensen in vitale beroepen zoeken een weg, bedenken strategieën om te overleven om deze onzekere tijd door te komen. Ouderen, met de wijsheid van het leven, weten dat niets belangrijkers is als familie en juist zij kunnen hun dierbaren nu niet ontvangen. Een vrouw eind dertig te kampen met chronische PTSS-klachten zakt verder weg en kan enkel bellen met haar psycholoog. Een alleenstaande moeder met een zoon die nu niet naar de dagbesteding kan zoekt naar structuur. Een vrijgezelle man alleen voor de televisie zonder een arm om zich heen of iemand tegen wie hij kan praten. Een getrouwd stel die beide altijd aan het werk zijn en nu elkaar beter leren kennen doordat zij samen sinds jaren thuis zijn. Wat dacht je van al die collega’s die elkaar nu niet treffen bij de koffieautomaat voor het dagelijkse praatje en waaruit maar weer blijkt hoe graag mensen naar elkaar toe trekken en ergens onderdeel van willen zijn. Ik, jij en wij allen zijn aan het overleven. 

Zelf ervaar ik gedurende de dagen een dubbel gevoel. Nieuwe ideeën borrelen bij me op en bijna tegelijkertijd stel ik mezelf de vraag wat heeft het voor zin. Vol trots deel ik mijn gedichtenbundel en een dag later denk ik wat voegt het toe. Zijn dit vragen die alleen ik me stel? Nee, want deze vragen gaan over bestaansrecht. Ze gaan over wat is het wat jij werkelijk wilt. Het aparte eraan vind ik vaak dat ten tijde van leven er volle energie op zit en ten tijde van overleven deze vragen een soort diepere laag aanraken. Alsof dan nog meer op scherp komt te staan wat werkelijk voor jou belangrijk is? Waar je voor wil gaan? Waar jij je aan wil verbinden? 

Heldere inzichten volgen op angstgevoelens, zorgen die verder reiken dan de angst voor het virus. Angsten die me terugleiden naar diepgewortelde gevoelens uit mijn kindertijd. Waarom nu? In de afgelopen jaren ben ik me heel bewust geworden van mijn levensthema’s. Weet je wel van die onderwerpen die in de herhaling voorbijkomen. Waarbij ik dan heel vaak denk “niet weer” of “dat heb ik nu toch onderhand wel gehad”. Zou dat het dan zijn? Dat ik, jij, ieder van ons nu de gelegenheid krijgt om stil te staan of noodgedwongen stilgezet wordt. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor ieder van ons een moment kan zijn waarop je jezelf afvraagt of gaat afvragen volg ik mijn kompas of laat ik me afleiden. Niet nu. Misschien morgen. Over drie weken of wanneer je wel afstand kunt nemen. 

In tijden van stress worden we teruggeworpen op datgene wat we kennen: alles eraan doen om te overleven. Het mooie aan deze tijd is dat een altijd al aanwezige verbinding tussen mensen tot uiting komt in de zorg voor elkaar. Er ontstaan prachtige initiatieven, ondernemers boren online mogelijkheden aan. Er zal een tijd zijn voor Corona en een tijd zijn na Corona. Ik vraag aandacht voor de mensen die niet in staat zijn om deze tijd nu om te buigen naar nieuwe business, nieuwe initiatieven of een positieve mindset. Mensen die hulpverlening nodig hebben, een praatje nodig hebben om de dag door te komen. Mensen die al jaren overleven in plaats van leven. Mensen die letterlijk in ademnood komen omdat zij voelen dat dit groter als zijzelf. Dit is niet de tijd om te zeggen “laat je niet gek maken”, “het komt wel goed”, “waar maak je druk om”.

Voor velen, inclusief voor mijzelf, voelen de angsten reëel en met alle berichtgevingen denk ik dat gezegd kan worden dat mijn en jouw zorgen terecht zijn. Vind er niets van. Help elkaar met een praatje of er te zijn aan de andere kant van de lijn. Bedenk wie in je vriendenkring al langere tijd worstelt met zichzelf en vraag hoe het met hem of haar gaat. Stuur een kaartje, zolang dat nog mag, naar die vriendin die als alleenstaande moeder structuur aanbrengt, thuisonderwijs geeft en het huishouden draait. Spreek jezelf uit en je zult zien dat er meer mensen zijn die zich zorgen maken, worstelen met de dag indeling, levensthema’s tegenkomen en blij zijn met een ander gespreksonderwerp. 

Mijn conclusie is dat mijn dubbele gevoel gaat over leven en overleven. Dat beide naast elkaar kunnen bestaan en ik, jij en anderen nu niet anders kunnen dan terugvallen waar ze goed in zijn. Om hopelijk tussen alle bedrijven door toch die stilte even te pakken en ruimte te geven aan gevoelens van angst en onzekerheid. Jezelf de vragen te stellen wat doet dit met mij, hoe is dit voor mij, wat merk ik bij mezelf? Zodat het zich niet gaat vastzetten in je lijf en je je bewust bent van wat er gebeurt. 

Niet nu. Misschien morgen. Over drie weken of wanneer je wel afstand kunt nemen ga je zien wat deze tijd jouw heeft willen laten zien. 

#

No responses yet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *