Ik verlang ernaar om gezien te worden
Ik wil niet meer verdwijnen
Ik wil erbij horen
Ik wil begrepen worden
Ik wil doen wat goed is voor mij
Ik wil dit niet meer
Ik wil rust
Ik wil liefde ontvangen
Ik wil me vrij voelen
Ik wil voor mezelf kunnen zorgen

(repost van maart, 2019)

Presteren, perfectioneren en plezieren

De cursor knippert, het lege scherm staart me aan. Klaar om beschreven te worden. Ik wil het goed doen. Een artikel schrijven waarmee ik jou kan helpen, waarvan jij denkt; ‘sjezus, zij weet waar ze het over heeft.’ Ik ben bang voor de afwijzing en tegelijkertijd voel ik het verlangen om mijn stem te laten horen. Het gevecht met mezelf, het gevangen zitten in mijn eigen verhaal, de gedachten die oppoppen ‘wie ben ik?’, ‘ben ik goed genoeg?’, ‘dadelijk word ik niet serieus genomen?!’  

Terwijl ik start met het schrijven van dit artikel, trek ik het voor mij zo bekende pantser aan. Die van het presteren, perfectioneren en plezieren. Jarenlang hebben ze me gediend, heb ik me ermee geïdentificeerd. Ik draaide als 28-jarige een succesvolle onderneming, werkte voor grote klanten aan inhoudelijk en op de relatie complexe projecten. Mijn opdrachtgevers waren uitermate tevreden. 

Aan de buitenkant was niets te zien van wat er zich in mijn leven allemaal afspeelde aan onzekerheid, angst en schaamte. 

De gebeurtenissen in mijn leven hebben mij verrijkt met kennis over mezelf. De reflectie erop bracht me uiteindelijk steeds weer een laagje dieper. Toen ik ontdekte dat ik een perfectionist was, ging ik vanuit willen begrijpen de strijd aan met mijn perfectionisme. In die fase van mijn persoonlijke ontwikkeling was ik er oprecht van overtuigd, dat ik het ‘onder controle’ had. Niet wetende dat je levensthema’s zich in al hun ruwheid steeds weer laten zien, totdat het erkend wordt door jezelf.  Als onderdeel van jou, in plaats van als een gevoel wat er niet mag zijn of wat weggepoetst moet worden. Ze zijn en worden ontmaskerd, keer op keer op keer. 

Wat niemand wist, ik incluis, is dat presteren, perfectioneren en plezieren mijn pantsers waren. 

Overlevingsstrategieën die ik ontwikkelde om te overleven in mijn gezin van herkomst, om te gaan met de gruwelijke moord op mijn vader en de energie slurpende relatie met mijn ex-man. Alles eraan doen om, net als iedereen, een zo ‘normaal’ mogelijk leven te leiden.  

Mag ik er zijn?

De angst om te falen, de angst om anders te zijn, de angst om niet gezien te worden in wie ik werkelijk ben, grijpt me soms nog naar de keel. Het zijn deze angsten, die we niet nog een keer willen meemaken. We doen er alles aan om de pijn, het verdriet, de rouw en de schaamte die nog steeds in ons zitten, niet meer te voelen. We denken dat het veel eenvoudiger is om weg te bewegen van deze emoties. Eenvoudiger dan te praten over ons verlangen en de angst die ons in de weg staat om het te realiseren. Ik ben me lange tijd niet bewust geweest van het feit, hoeveel energie het kost om al die emoties terug te duwen. Hoeveel energie het kost om op je tenen te lopen, elke dag vol met de ander bezig te zijn en te zorgen dat er niets op je aan te merken is. Om in de buitenwereld, in plaats van in jezelf, op te halen wat je ooit als kind gemist hebt. 

Ooit heb ik gevoeld, dat ik alleen maar liefde kon ontvangen, als ik goed mijn best deed. Dit is het verhaal, waar ik in ben gaan geloven: ‘als ik het maar goed doe in de ogen van de ander, dan mag ik er zijn’. ‘Ook al gaat dat ten koste van mezelf’. Iedere keer als ik in het verhaal van de ander werd gezogen, raakte ik verder verwijderd van mezelf. Nu, jaren later, weet en heb ik ervaren, dat het mijn manier van overleven is geweest. Om maar niet de pijn te voelen, die schuilgaat achter het antwoord op de vraag: Mag ik er zijn? Als ik eerlijk ben over hoe ik me voel, word ik dan verkeerd begrepen, veroordeeld of als zwak gezien? Als ik laat zien, hoe iets is voor mij, ben ik dan minder waard? 

Jouw waarheid
Als mensen jaren geleden aan mij vroegen ‘wat wil JIJ?’, ‘waar heb JIJ behoefte aan?’, viel ik stil. Hoe makkelijk is het om dan de vraag te stellen: ‘waar heb jij zin in’ of te reageren met de vraag ‘maakt me niet uit, wat jij wil.’ 

In al die jaren heb ik stappen gezet in mezelf willen begrijpen (lees: mezelf perfectioneren, goed willen doen, mezelf heel en compleet maken), in anderen op hun gedrag en hun verlangens spiegelen (lees: bezig zijn met de doelen/verlangens van een ander, dat me weghoudt bij het formuleren van wat ik zelf eigenlijk wil of nodig heb). Het heeft me succesvol gemaakt als professional én het heeft me steeds verder van mezelf verwijderd. Ik ging makkelijk op de energie en het enthousiasme van de ander mee. Of ging pas nadenken over een samenwerkingsvoorstel als die andere partij mij die vraag stelde. Ik reageerde vooral op datgene wat op me afkwam, in plaats van dat ik het vermogen had om van binnenuit, vanuit mijn innerlijke kracht en rust, mijn eigen koers te varen.  

Maanden, soms jaren later is die kick, dat wat eindeloze energie gaf weg en vroeg ik mezelf af: waarom ben ik dit gaan doen? Waarom heb ik me weer laten verleiden? Er ontstond verwarring over of ik wel op mijn gevoel kon vertrouwen. Ik ontdekte dat ik helemaal niet aan het doen was, wat ik zelf graag wilde. Maar wat ik dan wel wilde, wist ik ook niet. 

Van vertellen naar doorleven
Bij mijn zoektocht naar mijn waarheid, ontdekte ik vervolgens dat het begrijpen en vertellen van mijn verhaal mijn ontwikkelproces stagneerde. Misschien herken je, dat je volledig uitgevogeld hebt hoe je gezin van herkomst was, wat daar gebeurd is, hoe de onderlinge verhoudingen waren, wat jouw rol in het geheel was. En toch. Toch kom je steeds weer die dominante collega tegen, kies je een partner met problemen en heb je er last van dat je maar niet los kunt komen van je oude (familie)patronen. Dat je zelfs je eigen ontstaansgeschiedenis als verdediging gaat gebruiken om aan te tonen, waarom je reageert zoals je reageert of waarom je geworden bent wie je bent. 

Ik deed dat ook, maar voelde dat het niet waar was; dat er meer onder zat. Ik dacht dat ik echt alles had aangekeken. Dat ik wist te vertellen wat mij gevormd had en dat het vooral niet nodig was om die gevoelens (die ik al die jaren zo goed had weten weg te stoppen) naar boven te halen om mijn verlangens in het hier en nu te kunnen verwezenlijken. 

Het maakte me ook onzeker, bracht me in verwarring. Ik kwam in een wereld van niet-weten, dus al mijn overlevingsstrategieën werden aangezet. Ze deden hard hun best om mij zo ver mogelijk van mezelf verwijderd te houden. Overlevingsstrategieën leven en groeien namelijk op de angst om precies datgene te moeten voelen, wat je al die jaren zo goed weggestopt hebt. Die (overigens normale) reactie geeft aan dat je op weg bent naar jouw waarheid. Dan gaat het niet om de feiten alleen, maar vooral om hoe het voor jou is geweest. 

Het effect
Het uiteindelijke effect? Voldoening, energie, ruimte en je eigen koers varen raken weer op de voorgrond. Mijn onvervulde verlangens vertellen het verhaal van een klein onzeker meisje, die in de ogen van haar ouders zichzelf niet kon zien. Ze vertellen het verhaal van een meisje, wat er al heel jong voor heeft moeten kiezen om te gaan staan, om voor zichzelf te zorgen. 

Ik heb zelf ervaren en het vaak zien gebeuren bij de mensen waarmee ik werk, dat het doorvoelen van hoe iets destijds voor je is geweest, helpt in het loskomen van oude patronen. Ineens voelt een bestuurder hoezeer hij door zijn broers werd uitgesloten en ziet hij dat dit impact heeft op de wijze waarop hij uitvoering geeft aan zijn rol. Plotseling voelt een vrouw hoezeer zij zich alleen heeft gevoeld in haar gezin van herkomst, waardoor ze nu nog steeds alles alleen doet. Terwijl ze een intens verlangen heeft naar warmte en dat er iemand is die voor haar zorgt. In haar hele leven, komt ze alleen maar mensen tegen die niet voor haar zorgen. 

Patronen die ooit heel functioneel zijn geweest, staan je nu in weg om te komen tot realisatie van je doelen, je dromen. Het geeft vrijheid van handelen, je kunt keuzes maken vanuit een groter zelfbewustzijn en wordt minder gedreven door onbewuste gevoelens, emoties, gedachten. Die soms een eigen leven gaan leiden, waardoor jij niet het leven kunt leiden zoals jij dat graag zou willen. 

Wat deze manier van jezelf ontwikkelen van je vraagt, is om verder te kijken dan het verhaal dat je jezelf al jaren verteld. Je overlevingsstrategieën stap voor stap ontmaskeren om jezelf meer te ontmoeten in het contact met de ander. 

Het is mijn missie om jou te inspireren je eigen verhaal te vertellen. Samen op zoek te gaan naar jouw ware verhaal en wat het met je gedaan heeft. Met als doel om meer vrijheid van handelen te ervaren, voldoening te halen uit de dingen die je onderneemt en te groeien in wie je bent als mens en professional. Weer leiderschap nemen over je leven en je werk, ondanks de hobbels, bergen of afdwalingen die je in je leven hebt meegemaakt. Bij het aangaan van zelfonderzoek zijn dit vragen die regelmatig voorbij komen:

Wat wil ik? 
Wie ben ik?
Wie ben ik geworden?
Hoe blijf ik mezelf in de zwaar veranderende context waar we allen mee te maken hebben?

Liefs,

Anneliek

Anneliek van der Heijden (1979) schrijft vanuit haar expertise, ervaring en de ontmoeting met anderen. Als leiderschapscoach, schrijver en ervaringsdeskundige op het gebied van trauma geeft zij woorden aan datgene wat voor velen niet in woorden te vangen is. Na jarenlange ervaring op het gebied van leiderschapsontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling en trauma leeft zij voor het zichzelf bevrijden van oude conditioneringen om zo weer in verbinding met zichzelf te komen. Zij inspireert, steunt en begeleidt anderen in zichzelf bevrijden om weer regie te ervaren in leven en werk. Meer over Anneliek, kijk op www.byanneliek.nl of volg haar op Instagram @bconnectedbyanneliek

#

No responses yet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *